Gastblog van het Amsterdamse Bos - Reactie toevoegen
Filter op categorie
Bijdragen uit het archief
- Bijdragen juni 2022
- Bijdragen juni 2021
- Bijdragen mei 2021
- Bijdragen april 2021
- Bijdragen februari 2021
- Bijdragen januari 2021
- Bijdragen december 2020
- Bijdragen oktober 2020
- Bijdragen september 2020
- Bijdragen augustus 2020
- Bijdragen mei 2020
- Bijdragen april 2020
- Bijdragen februari 2020
- Bijdragen januari 2020
- Bijdragen december 2019
- Bijdragen november 2019
- Bijdragen oktober 2019
- Bijdragen september 2019
- Bijdragen augustus 2019
- Bijdragen juli 2019
- Bijdragen juni 2019
- Bijdragen mei 2019
- Bijdragen april 2019
- Bijdragen maart 2019
- Bijdragen februari 2019
- Bijdragen januari 2019
- Bijdragen december 2018
- Bijdragen november 2018
Heerlijk vind ik het dat de dagen weer langer worden. Het Bos lijkt ook wel in juichstemming. Oorverdovend vol staat het met sneeuwklokjes op sommige plekken. Wat een concert zou dat zijn als ze echt klingelden. Bij de reigerkolonie wordt intussen zo luidruchtig genesteld, dat het lijkt alsof er een grote groep bavianen in de dennenbomen zit. De narcissen sprinten de grond uit rond het Vogeleiland en de knoppen van de bomen voel je gewoonweg zwellen waar je bij staat. Kortom, de tijd van de slurfjes is weer helemaal aangebroken. De hazelaars hangen er al weken mee vol, en de elzen, de abelen, de berken en de wilgen staan te trappelen om mee te gaan doen. Slecht nieuws voor hooikoortspatiënten, maar schitterend om te zien.
Op het Vogeleiland hebben we langs het water een rijtje oude hazelaars. Geen struiken maar echt boompjes met wonderbaarlijk fraai gevormde stammen. Voor mij de mooiste bomen van het Bos. Ga ze bekijken nu het nog kan, want hun leeftijd eist zijn tol. Eentje is vorig jaar de genadeslag toegebracht door zwavelzwammen. En twee andere zijn met de decemberstorm omvergeblazen. Ga sowieso de bloemen van de hazelaars eens van dichtbij bekijken. Die lange die hangen, dat zijn de mannetjes. Met zijn allen lekker lummelen. En vlak daarboven zitten dan de vrouwtjes als piepkleine rode zeeanemoontjes op het droge.
Het is nog even wachten, maar over een half jaartje doen onze eekhoorns zich weer te goed aan verse hazelnoten. Tot dan is het oude noten opgraven. Er worden er altijd wel een paar vergeten. Als die op een gunstige plek begraven waren door de eekhoorns, groeien daar weer nieuwe hazelaars uit.