Gastblog van het Amsterdamse Bos - Reacties

In vergelijking met andere werelddelen heeft Noordwest-Europa relatief weinig verschillende soorten inheemse bomen. Tijdens de ijstijden zijn in Europa namelijk veel bomen uitgestorven. De Alpen en Pyreneeën verhinderden dat bomen naar het zuiden konden verhuizen als het te koud voor ze werd. Dezelfde bomen overleefden vaak wel in Amerika. Daar verspreidden ze zich gewoon meerdere malen van noord naar zuid en weer terug. Eén van die bomen had bloemen en bladeren die op tulpen lijken. De berichten in de 17e eeuw over de ontdekking daarvan, stuitten eerst op groot ongeloof. Bijzondere tulpen waren in die tijd immers dure beleggingsobjecten. Sommige tulpen waren zelfs hun gewicht in goud waard. Maar toen halverwege de 17e eeuw deze tulpenboom via Engeland heringevoerd was in Europa, kon niemand er meer omheen. De tulpenboom was geen verzinsel, de tulpenboom bestaat echt. En later ontdekte men dat zo’n zelfde boom miljoenen jaren eerder nog in Europa groeide.

De Jakoba Mulderboom
Zo’n tulpenboom is nu onze Jakoba Mulderboom. Een monumentale tulpenboom van een jaar of zeventig. Volgens overlevering is deze geplant ter ere van de hoofdontwerpster van het Amsterdamse Bos. Het zou haar lievelingsboom zijn. Van een afstandje valt het niet meteen op dat 'ie nu zo vol zit met bloemen. Hij bloeit namelijk pas na het verschijnen van de bladeren en staat ook nog iets verder van het pad af. Maar loop er deze week eens heen, en zie zelf hoe bloemen tegelijkertijd onopvallend en spetterend kunnen zijn. Luister even stil naar het ruisen van de bladeren en voel het geheim daarvan, het bladsteeltje. Net zo plat en draaibaar als van de ratelpopulier. Bekijk meteen de aparte vorm van de bladeren. Zo tekenden wij vroeger een tulp. Hoewel, Karina Wolkers ziet er door striptekenaars getekende kattekoppen in, en daar valt ook wat voor te zeggen.

Het grote gele doek
Zijn leven lang heeft haar man, de kunstenaar en schrijver Jan Wolkers, iets speciaals gehad met tulpenbomen. Vooral met de najaarskleuren. Als jonge man schreef hij er al over: 'In de herfst leek het bladerdak wel een sprankelende branding van een fijnzinnig raadselachtig cadmiumgeel.' Zijn Amsterdamse tulpenboom verhuisde hij zelfs mee naar Texel. De tulpenboom komt terug in gedichten van hem, meestal in verband met vergankelijkheid en afscheid. In het laatste halfjaar voor zijn dood probeerde hij die gele branding nog te vangen op een vierdelig doek van vier bij vier. Zijn laatste grote werk. Het is aangekocht door Museum De Lakenhal in Leiden.

Onthaast, maar stel niet uit
Natuur inspireert de kunstenaar, maar kunst inspireert mij juist weer om opnieuw naar die natuur te kijken. Vorig jaar was dat grote gele doek van Wolkers nogal in het nieuws vanwege een speciale tentoonstelling rond zijn tiende sterfdag. Daardoor ben ik nog eens goed naar die herfstkleuren gaan kijken en die zijn inderdaad indrukwekkend. Ik moest wel geduld hebben, want onze Jakoba Mulderboom heeft het zo naar haar zin in het Bos dat ze pas eind november in volle herfsttooi kwam. Sinds die tijd staat een bezoek aan De Lakenhal op mijn lijstje goede voornemens. Ik wil dat schilderij ook in het echt zien. Blijkt de Lakenhal wegens verbouwing tot volgend voorjaar dicht te zijn! Geduld schijnt een schone zaak te zijn. Maar 'stel geen leuke dingen uit tot morgen als je ze ook vandaag kunt doen',  voelt toch als een fijner motto. Dus kom vandaag nog naar het Bos, want nu bloeit de tulpenboom.

De locatie van de Jacoba Mulderboom: https://goo.gl/maps/UgTwwzhJk7p.

De locatie van de tulpenboom op Vogeleiland (bij benadering): https://goo.gl/maps/469PdJRcPhP2.