Gastblog van het Amsterdamse Bos - Bijdragen februari 2018

Heerlijk vind ik het dat de dagen weer langer worden. Het Bos lijkt ook wel in juichstemming. Oorverdovend vol staat het met sneeuwklokjes op sommige plekken. Wat een concert zou dat zijn als ze echt klingelden. Bij de reigerkolonie wordt intussen zo luidruchtig genesteld, dat het lijkt alsof er een grote groep bavianen in de dennenbomen zit. De narcissen sprinten de grond uit rond het Vogeleiland en de knoppen van de bomen voel je gewoonweg zwellen waar je bij staat. Kortom, de tijd van de slurfjes is weer helemaal aangebroken. De hazelaars hangen er al weken mee vol, en de elzen, de abelen, de berken en de wilgen staan te trappelen om mee te gaan doen. Slecht nieuws voor hooikoortspatiënten, maar schitterend om te zien.

Op het Vogeleiland hebben we langs het water een rijtje oude hazelaars. Geen struiken maar echt boompjes met wonderbaarlijk fraai gevormde stammen. Voor mij de mooiste bomen van het Bos. Ga ze bekijken nu het nog kan, want hun leeftijd eist zijn tol. Eentje is vorig jaar de genadeslag toegebracht door zwavelzwammen. En twee andere zijn met de decemberstorm omvergeblazen. Ga sowieso de bloemen van de hazelaars eens van dichtbij bekijken. Die lange die hangen, dat zijn de mannetjes. Met zijn allen lekker lummelen. En vlak daarboven zitten dan de vrouwtjes als piepkleine rode zeeanemoontjes op het droge.

Het is nog even wachten, maar over een half jaartje doen onze eekhoorns zich weer te goed aan verse hazelnoten. Tot dan is het oude noten opgraven. Er worden er altijd wel een paar vergeten. Als die op een gunstige plek begraven waren door de eekhoorns, groeien daar weer nieuwe hazelaars uit.